Het hoge woord is eruit:
Europa moet 'soeverein' worden. Het klinkt krachtig in de speeches van Brusselse leiders, een noodzakelijk antwoord op een wereld die steeds gevaarlijker wordt. Maar voorbij de ronkende retoriek doemt een ongemakkelijke vraag op die elke burger zich stelt: wie gaat dat betalen? Klinkt dit nobele streven niet verdacht veel als een blanco cheque, getrokken op de portemonnee van de belastingbetaler? Laten we de harde realiteit achter de droom van een autonoom Europa onder de loep nemen.
## De Diagnose: Waarom 'Goedkoop' een Dure Fout Bleek
Decennialang leefden we in een comfortabele illusie. We besteedden onze landsverdediging grotendeels uit aan de Verenigde Staten en gaven ons geld liever uit aan de opbouw van onze welvaartsstaten. Het was een strategisch koopje: veiligheid tegen een bodemprijs, in ruil voor politieke loyaliteit.
Vandaag zien we de rekening van die keuze. Een onvoorspelbaar Amerika en een agressief Rusland hebben pijnlijk duidelijk gemaakt dat onze veiligheid niet langer gegarandeerd is. De 'prijs' van onze afhankelijkheid is torenhoog: we worden gedwongen tot vernederende handelsdeals, moeten onze buitenlandpolitiek aanpassen aan de wensen van Washington en missen de macht om onze eigen belangen effectief te verdedigen. De conclusie is onontkoombaar: goedkope veiligheid bestaat niet. Wat we decennialang hebben 'bespaard' op defensie, moeten we nu in versneld tempo en tegen een veel hogere prijs inhalen.
## De Kuur in Twee Dure Doses:
Harde Macht en Slimme Economie
De weg naar soevereiniteit is geen kwestie van één simpele oplossing; het vereist een loodzware, dubbele investering.
1. Het Opbouwen van Geloofwaardige Harde Macht
Dit is de meest directe en zichtbare kost. Echte soevereiniteit begint met de capaciteit om jezelf te verdedigen. Dit betekent niet alleen dat alle lidstaten de 2% NAVO-norm halen, maar vooral dat het geld slimmer en gezamenlijker wordt uitgegeven. In plaats van 27 verschillende legertjes met 27 verschillende soorten tanks en vliegtuigen, moet Europa toewerken naar een geïntegreerde defensiemacht. Dit betekent:
Gezamenlijke Inkoop:
Massaal samen materieel inkopen om de prijs te drukken en te zorgen dat legers naadloos kunnen samenwerken.
Europese Defensie-industrie:
Investeren in een eigen, hoogtechnologische defensie-industrie. Dit is duur op de korte termijn, maar op de lange termijn cruciaal om technologisch onafhankelijk te worden van de VS.
Gerichte Investeringen:
Geld steken in de zwakke plekken die ons nu afhankelijk maken: satellietcommunicatie, drones, cyberoorlogvoering en strategisch luchttransport.
Deze investering is enorm, maar het alternatief – een speelbal blijven van andere machten – is op de lange termijn nog veel kostbaarder.
2. Het Herstel van Economische Vitaliteit 💶
Militaire macht zonder een sterke economische ruggengraat is een holle huls. Een soeverein Europa moet ook een concurrerend Europa zijn. Dit vereist een even grote investering in onze economische basis. De plannen van economen als Mario Draghi zijn duidelijk: Europa moet honderden miljarden per jaar extra investeren om de concurrentieslag met de VS en China niet te verliezen.
Dit betekent:
Een Echte Kapitaalmarktunie:
Het mobiliseren van het enorme, stilstaande spaargeld van Europese burgers en pensioenfondsen en dit te investeren in innovatieve Europese bedrijven.
Industriepolitiek:
Strategische sectoren zoals halfgeleiders, batterijen en AI met Europees geld ondersteunen, net zoals de VS en China dat doen.
## Conclusie:
Een Onvermijdelijke Rekening
De vraag is dus niet of we gaan betalen voor een soeverein Europa, maar hoe en wanneer. De rekening voor decennia van strategische gemakzucht ligt op tafel. We kunnen ervoor kiezen om door te gaan op de oude voet en een langzame wegglijding naar irrelevantie accepteren, of we kunnen de pijnlijke maar noodzakelijke investering doen in onze eigen toekomst. Een soeverein Europa is geen luxe project; in de harde wereld van 2025 is het een bittere, onbetaalbaar lijkende, maar absoluut noodzakelijke voorwaarde voor overleving.
